ΤΟ "ΜΑΥΡΟ" ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΚΟΥ

O Τοπικισμός (regionalism)   αναφέρεται ως παθολογική προσήλωση στον τόπο καταγωγής, το χωριό ή την επαρχία ή την ευρύτερη περιοχή (συνήθως τον νομό). Κατά κανόνα  και χωρίς καμία  εξαίρεση, ο συγχωριανός πάντοτε προτιμά, προκρίνει, επιλέγει, διορίζει, πλαισιώνει, προωθεί και ευεργετεί τον συγχωριανό ή ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΩΡΕΙ συγχωριανό  του, παραμερίζοντας και αδικώντας, χωρίς τύψεις συνείδησης και χωρίς επιφυλάξεις, όλους τους άλλους που δεν διαθέτουν τα εν λόγω  κατά αυτών συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. 

Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται πάντοτε παράνομες και ανεπίτρεπτες διακρίσεις, με κρίσεις καθαρώς τοπικιστικές, που καταλήγουν σε κραυγαλέες αδικίες, σε δυσαρέσκειες, σε διαμαρτυρίες και σε παράπονα, που δεν παίρνουν απάντηση.  Επιλέγονται οι συμπατριώτες.......  οι συντοπίτες ...... συνεπώς, οι (θεωρούμενοι ως δήθεν) στενά συνδεόμενοι εκ καταγωγής και παραβιάζεται συστηματικά, εκτός των άλλων, το θεμελιωδέστερο ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται κάθε διάκριση (εκτός των άλλων και) λόγω φυλής, εθνικής καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, γέννησης κλπ.
Εάν κάποιος δεν διαθέτει τα εν λόγω προνόμια, θα παραμεριστεί, θ’ απορριφθεί, θα χάσει....
o τοπικισμός, που πάντοτε συνοδεύεται από φανατισμό και ξεροκεφαλιά, δεν διαφέρει σημαντικά από τον ρατσισμό, που και αυτός χρησιμοποιεί αντίστοιχα και ανάλογα κριτήρια.

Aκόμα και τώρα της Ελλάδας της κρίσης  και της παρακμής δεν βλέπω να αλλάζουμε ως άνθρωποι. Αναφέρομαι στην κουλτούρα που μας διέπει από μικρά αλλά σημαντικά πράγματα στην καθημερινότητα μας, στον τόπο μας κλπ. Πολλά μικρά συνθέτουν τα μεγάλα προβλήματα. Δυστυχώς θα πάρουν πολλά χρόνια έτσι ώστε να καμφθεί και ένα εξαφανιστεί η ακαμψία του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Ισχυρά πρότυπα παραμένουν ριζωμένα βαθιά μέσα στην κοινωνία και την εμποδίζουν να πάει ένα βήμα παραπέρα.

Στην τελευταία επίσκεψη  που έκανα στην γενέτειρα μου, διαπίστωσα μια ασχήμια την οποία και θα πρέπει  όλοι να καταδικάσουμε σύσσωμα. Αυτό έχει να κάνει με το επιδεικτικό μαύρισμα της λέξης ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ ( ποταμός), στις υπάρχουσες πινακίδες, που είναι τοποθετημένες στο δρόμο προς του Σελλά,  από την διαδρομή της Κυπαρισσίας. Συγκεκριμένα,  από την διασταύρωση του κόμβου προς Ραφτόπουλο, και μέχρι το ποτάμι υπάρχουν τρεις μεγάλες και ωραίες πινακίδες του Δημοσίου που αναφέρουν σχετικές πληροφορίες για την περιοχή και το ποτάμι που περνάει ενδιάμεσα της  περιοχής Δημοτριπύλης, η οποία  περιλαμβάνει τα  χωριά ( Σελλά, Άνυδρο, Καλογερέσι, Τριπύλα, Κλωνί, Ραφτόπουλο, Ροδιά, Ντάρα) και εκβάλει στην πεδιάδα της Κυπαρισσίας, πέριξ στην περιοχή του Καλονερού.

Σε κάποιους ανθρώπους το μαύρο είναι το χρώμα που κυριαρχεί  τόσο στην ψυχή  όσο στην κουλτούρα που έχουν.  Καταρχήν σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορείς να καταστρέφεις δημόσια περιουσία, γιατί είναι ποινικά κολάσιμο. Δεύτερο,  εάν παρακάμψουμε την περίπτωση κάποιος να  είναι βλαμμένος στο μυαλό, - γεγονός που χρήζει ψυχίατρο στην περίπτωση αυτή- και προβαίνει σε τέτοιους είδους πράξεις, θα πρέπει να δούμε το κίνητρο που προβαίνει σε αυτό το ατόπημα. Το εν λόγο κίνητρο  διαισθάνομαι ότι έχει να κάνει με τοπικισμό, σχετικά με την οικειοποίηση του ονόματος του ποταμού.

Είναι προφανές ότι βάζοντας μαύρο στο σημείο που γράφει την λέξη ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ, υποθέτει λογικά σκεπτόμενος,  ότι αυτός ή αυτοί που το διέπραξαν, να έχουν αντίρρηση με το όνομα ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ του ποταμού της περιοχής μας. Κύριοι, εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο,  υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να το εκφράσετε νόμιμα και κόσμια την αντίρρηση σας!!

Πιθανόν να υπάρχει και μια άλλη άποψη που δεν μπορώ να φανταστώ. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση  δεν μαυρίζεις την πινακίδα. Η εσωστρέφεια και ο τοπικισμός  μας πάνε πεντακόσια χρόνια πίσω.
Η διαφορά μεταξύ ιδιοφυίας και βλακείας είναι ότι η ιδιοφυία, έχει όρια ...
Ο Διαχειριστής του ΣΕΛΛΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ  Blog News Nemesis , Βασίλειος Αργυρόπουλος.