" Λέγεται ότι ο καλύτερος φίλος του κάθε ανθρώπου είναι η συνείδησή του. Και εγώ με τη δική μου τα έχω πολύ καλά. " Του Ιωάννη Βασιλόπουλου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
 Επειδή δεν έχω άλλο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σας, διότι η εφημερίδα  του Συλλόγου «ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΝ ΣΕΛΛΑΙΩΝ», που είναι ενημερωτικό όργανο των συμπατριωτών μας, δεν δημοσίευσαν  δύο επιστολές μου, αναγκάζομαι να προσφύγω στο διαδίκτυο, προκειμένου να σας ενημερώσω για όσα εξωπραγματικά και κακόβουλα διαδίδονται τον τελευταίο καιρό και έχουν στόχο το πρόσωπό μου, αλλά  και για όσα σκοπίμως αποσιωπώνται. 

Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες

    Όταν δείτε αναρτημένη στην ιστοσελίδα του Συλλόγου ή σε αυτή που διαθέτει ο συγχωριανός μας  Βασίλειος Αργυρόπουλος αυτή την επιστολή μου, σας παρακαλώ να μην την προσπεράσετε, επειδή είναι πράγματι πολύ μεγάλη, αλλά να υποβληθείτε στον κόπο να την διαβάσετε  με υπομονή και να την τελειώσετε. Κανείς δεν χάνει από την ενημέρωση, όταν μάλιστα αυτή είναι σωστή και τεκμηριωμένη με  αναμφισβήτητα στοιχεία. Δεν είναι δίκαιο ούτε ηθικό να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τους άλλους, χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. 

 

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν γίνονται πολλά σχόλια εις βάρος μου σχετικά με την απόσυρση πολλών εκ των εκθεμάτων  μου από το Λαογραφικό Μουσείο και μη έχων άλλον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σας, σας απευθύνω αυτή την επιστολή μέσω του διαδικτύου, ώστε να πληροφορηθείτε όλη την αλήθεια, την οποία άλλοι από άγνοια και άλλοι από κακοήθεια παραποιούν. Γιατί μόνο με αλήθειες πάνε οι κοινωνίες μπροστά. Όπως γράφει ο Γιάννης Βλαστάρης στο βιβλίο του «ΛΕΞΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ», όταν δεν μιλάμε αληθινά δεν σκεπτόμαστε πραγματικά και αν δεν σκεπτόμαστε πραγματικά κρίνουμε λανθασμένα. Ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός έχει ειπεί ότι το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές.  Εγώ θα προσθέσω το ότι  πατριωτικό ( αφορά το Χωριό μας) είναι  ότι είναι αληθινό.

    Αλήθεια λοιπόν είναι και το ξέρετε, ότι  την νύχτα της 15^ης  Ιανουαρίου του 2015 δύο εκπρόσωποι του Δήμου Τριφυλίας, με την βοήθεια κλειδαρά, αλλαξαν  την κλειδαριά του Λαογραφικού Μουσείου, και τον ομφαλό τον αντικατέστησαν με άλλον, κράτησαν τα κλειδιά και το κλειδαμπάρωσαν  μέχρι της λήξεως της θητείας της απελθούσης δημοτικής αρχής, ήτοι επί τέσσερα χρόνια και εννέα μήνες. Εκτός αυτού αχρήστευτηκε ο συναγερμός, που το προστάτευε από κλοπή και διεκόπει η λειτουργία του αφυγραντή, που κατακρατούσε την υγρασία και των κλιματιστικών (Αιρ-Κοντίσιον), που διατηρούσαν σταθερή την θερμοκρασία. ΄Ετσι τα εκθέματα έμειναν ασυντήρητα  όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ήταν εκτεθειμένα στον κίνδυνο  της φθοράς από την υγρασία, τα ακάρια  (σκόρο κ.λ.π.) αλλά και της κλοπής, αφού δεν προστατεύονταν πλέον από τον συναγερμό.

  Αλήθεια επίσης είναι ότι ο Σύλλογος, ο οποίος είχε αναλάβει την διαχείριση του Μουσείου, δεν έκανε κάτι σοβαρό ώστε να υποχρεώσει την Δημοτική Αρχή να συμμορφωθεί με την νομιμότητα, καίτοι τον ενημέρωσα αμέσως για την παράνομη ενέργεια της. Απλώς έστειλε στο Δήμο για την τιμή των όπλων κάποια τυπικά έγγραφα (ντουφεκιές στον αέρα δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο), χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μάλιστα σε ένα έγγραφό του με αριθ. πρωτ. 16/24-6-2016, με το οποίο ζητούσε από τον Δήμο την επαναλειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου και του καφενείου, που και αυτά είχαν κλειδαμπαρωθεί, είχε εξαιρέσει το Λαογραφικό Μουσείο. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι είναι δυνατόν να μη γίνονται δεκτοί από τον Δήμαρχο σε ακρόαση ο Πρόεδρος και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου, άλλοτε να «σνομπάρονται» περιφρονητικά και άλλοτε να αποπέμπονται με απρέπεια και να μην καταγγέλλεται δημοσίως η απαράδεκτη  αυτή συμπεριφορά.  Ως Πρόεδρος της πενταμελούς Επιτροπής, που είχα ορισθεί με τις υπ’ αριθ.  185/22-2-2012 και 202/29-5-2014 αποφάσεις του Διοικητικού του Συμβουλίου, χωρίς μάλιστα να το ζητήσω, υποχρεώθηκα να υπερασπισθώ μόνος μου το Λαογραφικό Μουσείο, για το οποίο και πολύ χρόνο και  οικονομίες που είχαν ξεπεράσει τις 3.500 Ευρώ και  που δεν μου περίσσευαν, είχα διαθέσει. Κατήγγειλα λοιπόν  την παρανομία αυτή στην Αστυνομία και στην Εισαγγελική Αρχή.

  Είναι επίσης αλήθεια ότι στο Μουσείο είχα εκθέσει συνολικώς διακόσια σαράντα (240) αντικείμενα, ήτοι προσωπικά μου είδη, οικογενειακά μου κειμήλια, είδη οικιακού, αγροτικού και κτηνοτροφικού εξοπλισμού, εργαλεία πολλών επαγγελμάτων, πολλά των οποίων είχα αγοράσει από το Μοναστηράκι και από πλανοδίους παλαιοπώλες, έναν πλήρη αργαλειό, που είχα αγοράσει από μία κυρία που έμενε στην συνοικισμό του Αγίου Δημητρίου στην Καλαμάτα, αντί τετρακοσίων (400) Ευρώ και ένα  σιδηρουργείο με όλον τον εξοπλισμό του  (φυσερό, αμόνι, βαριοπούλες, σφυριά, ψαλίδες, χειροκίνητα τρυπάνια κ.λ.π.) από το Κοπανάκι αντί χιλίων πεντακοσίων (1.500) Ευρώ, που χρειάστηκε άλλα πεντακόσια για να το συντηρήσω, να του κατασκευάσω βάση για το άναμμα του κάρβουνου (λιγνίτη) και να το καταστήσω λειτουργικό. 

  Αλήθεια είναι πάλι ότι κατά την κοπή της βασιλόπιτας του Συλλόγου στις 1-3-2015 στο Ξενοδοχείο ΣΤΑΝΛΕΥ, δήλωσα από μικροφώνου και εις επήκοον όλων των παρευρισκομένων πως, αν ο Σύλλογος  αδιαφορήσει  για την τύχη του Λαογραφικού Μουσείου και των εκθεμάτων, θα αποσύρω τα δικά μου.

Αληθές είναι ότι στις 15 Ιουνίου του 2016 έστειλα στον Σύλλογο μία σκληρή σε περιεχόμενο επιστολή με την οποία τον ενημέρωνα  πως, αν συνεχίζει να αδιαφορεί για την τύχη του Μουσείου θα  αποσύρω τα εκθέματά μου, διότι δεν ήμουν διατεθειμένος να δεχθώ να καταστραφούν από την έλλειψη συντηρήσεως, ή να κλαπούν, αφού δεν προστατεύονταν από τον συναγερμό, με δεδομένο μάλιστα ότι η περιοχή του Μουσείου ερημώνει, κυρίως τον χειμώνα. Δεν ήμουν επίσης διατεθειμένος να τα οικειοποιηθεί ο Δήμος, ως είχε στόχο, γεγονός που είχα επισημάνει στον Σύλλογο. 

Αναφέρω εδώ τέσσερες περικοπές  εκείνης της επιστολής, που απευθύνονταν στο τότε Διοικητικό Συμβούλιο, για να έχετε, αγαπητοί συμπατριώτες και αγαπητές συμπατριώτισσες, σαφή γνώση γύρω από αυτή την ιστορία.

 

  1^η .-  «…Μπορεί εσείς (το Δ.Σ. του Συλλόγου δηλαδή) να μη κοπιάσατε και να μην έχετε διαθέσει ούτε πεντάρα για την ίδρυση αυτού του Μουσείου και ως εκ τούτου να μην ιδρώνει το αυτί σας, γι’ αυτό δεν τολμάτε όχι μόνο να καταγγείλετε αυτούς που προέβησαν στις αυθαίρετες αυτές ενέργειες, αλλά ούτε  και το όνομά τους να ψελλίσετε.  Είτε διότι σας λείπει το θάρρος, είτε διότι θέλετε να τηρείτε ισορροπίες, ένα είναι γεγονός: το ότι έχετε περιπέσει σε πλήρη αφασία. Σας λέω λοιπόν μεγαλοφώνως ότι είσθε αδικαιολογήτως απρόθυμοι να υπερασπισθείτε τα συμφέρονται και να διεκδικήσετε τα δικαιώματα του Συλλόγου γενικώς. Και ότι, στην περίπτωση του Λαογραφικού Μουσείου, οφείλετε να σέβεσθε και να υπερασπίζεσθε  τους  κόπους και τις θυσίες, ηθικές, υλικές και οικονομικές, αυτών που  το έστησαν, όσων διέθεσαν  εκθέματα και εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια τα συντήρησαν…». 

 2^η .- «…Διά το στήσιμο αυτού του  Λαογραφικού Μουσείου, αγαπητοί φίλοι, έχω διαθέσει, όπως γνωρίζετε αμέτρητες ώρες κόπων και προσπαθειών και ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, που καθόλου δεν μου περίσσευε. Σε αυτό το Μουσείο έχω εναποθέσει προσωπικά αντικείμενα και οικογενειακά κειμήλια  κ.λ.π. και δεν είμαι διατεθειμένος να αναθέσω την τύχη τους σε οποιονδήποτε, πολύ δε περισσότερο να τα στερηθώ…».

 3^η .- «…Το Χωριό κατάντησε μια γαϊδουρόλακα, όπως λέγανε παλιά την ερήμωση, και κάνετε πως δεν το βλέπετε. Κάνετε ότι η στρουθοκάμηλος, που βάζει μόνο το κεφάλι της μέσα στην άμμο και νομίζει πως δεν την βλέπουν…».

 

4^η «…Σύντομα θα σας αποστείλω κατάσταση των εκθεμάτων που θα αποσύρω, ως έχων την αποκλειστική ιδιοκτησία τους, καθώς αυτά έχουν φωτογραφηθεί και καταγραφεί σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, όπως και όλα τα άλλα…».

Στην τελευταία παράγραφο αυτής της επιστολής ανέφερα τα εξής  επακριβώς: Και επειδή η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΝ ΣΕΛΛΑΙΩΝ» είναι έντυπο ενημερωτικό των μελών του Συλλόγου, παρακαλώ να δημοσιευθεί η παρούσα επιστολή μου σε αυτή, προκειμένου να λάβουν γνώση των προθέσεών μου οι συμπατριώτες μας, ώστε να μην αιφνιδιαστούν. Δυστυχώς και αδικαιολογήτως η επιστολή δεν δημοσιεύθηκε.

   Αλήθεια είναι ότι στις 26-9-2016, έστειλα στον Σύλλογο και δεύτερη επιστολή, με περιεχόμενο παρόμοιο της προηγουμένης. Και επειδή δεν είχε προσπαθήσει όσο έπρεπε και ως εκ τούτου δεν είχε κατορθώσει να αναλάβει  την διαχείριση του Μουσείου, του ζητούσα να μου παραδώσει τα εκθέματά που είναι ιδιοκτησίας μου, στέλνοντάς του σχετική κατάσταση και αν δεν μπορούσε, αφού δεν είχε κλειδιά, να με παραπέμψει στον δήμο. Τελικά με παρέπεμψε στο δήμο.

Παραθέτω και εδώ  τέσσερες περικοπές εκείνης της επιστολής, που απευθύνονταν στο τότε Διοικητικό Συμβούλιο

 1^η .- «…Είχα την ελπίδα, για να μην πω την ψευδαίσθηση, ότι ο Σύλλογος, στον οποίο είχε ανατεθεί η διαχείριση του Λαογραφικού Μουσείου και ο οποίος είχε ορίσει πενταμελή επιτροπή για το σκοπό αυτό, όχι μόνο θα είχε διαμαρτυρηθεί διά την όλως απαράδεκτη και καταφανώς παράνομη ενέργεια της Δημοτικής Αρχής, αλλά θα είχε κινήσει γη και ουρανό, για να την υποχρεώσει να επαναφέρει τα πράγματα εις την προτεραία κατάσταση…».

2^η .- «…Δυστυχώς όμως ο Σύλλογος δεν έκανε κάτι το σοβαρό και σπουδαίο προς αυτή την κατεύθυνση και με την αδράνειά του μου έχει δώσει δικαιολογημένα την εντύπωση ότι θεωρεί την διαχείριση του Λαογραφικού Μουσείου  περιττό βάρος από το οποίο θέλει να απαλλαγεί. Φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει μερικοί το πόσο βελτιώνει την γενικότερη εικόνα ενός χωριού η ύπαρξη και λειτουργία Λαογραφικού Μουσείου, ή οποιουδήποτε άλλου παραδοσιακού στοιχείου…».

3^η .- «…Είμαι βέβαιος ότι ουδείς άλλος Σύλλογος θα επεδείκνυε τέτοια αδιαφορία και αδράνεια σε παρόμοια περίπτωση. Αδιαφορία και αδράνεια, που δίνει την δυνατότητα στη Δημοτική Αρχή να ελπίζει ότι, όχι μόνο θα μπορέσει να αναλάβει στην διαχείριση του Μουσείου, αλλά και να ιδιοποιηθεί τα εκθέματά του, παρά την θέληση των δωρητών του κτιρίου και των ιδιοκτητών τους. Ίσως κάποιοι να μην ενδιαφέρονται, διότι τίποτε δεν έχουν διαθέσει ή εκθέσει στο Μουσείο αυτό.  Είναι Δικαίωμά τους. Όμως έχουν ηθική υποχρέωση να σέβονται και να προστατεύουν τους κόπους και τις θυσίες των άλλων, εφ’  όσον διεκδικούν τίτλους για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου και δεν έχουν ως κίνητρο την προσωπική προβολή…».

4^η - «… Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, πέραν του χρόνου, των κόπων και των οικονομιών που διέθεσα για το στήσιμο αυτό του Μουσείου και που δεν θέλω να πάνε χαμένα, έχω εκθέσει εκεί προσωπικά αντικείμενα και οικογενειακά μου κειμήλια. Αντικείμενα και κειμήλια που έχουν για μένα κυρίως συναισθηματική αλλά και οικονομική αξία. Και επειδή διατηρούσα πάντοτε και διατηρώ την  ιδιοκτησία τους, δεν είμαι διατεθειμένος να δεχθώ να καταστραφούν, ή να τα οικειοποιηθεί ο Δήμος ή οποιοσδήποτε φορέας αυτού, ή και να κλαπούν, αφού δεν προστατεύονται.  Εξ’  άλλου δεν έχει και κανένα νόημα το να αφήνονται εκεί εκτεθειμένα στη φθορά του χρόνου.

    Γι’ αυτό, μαζί με την παρούσα  επιστολή μου σας αποστέλλω εις διπλούν κατάσταση των εκθεμάτων, των οποίων έχω την ιδιοκτησία και σας δηλώνω κατηγορηματικά και με λύπη, ότι θα τα αποσύρω εντός πέντε (5) ημερών από της λήξεως της προθεσμίας, αν μέχρι τις 31-10-2016 δεν έχετε αναλάβει την διαχείριση του Μουσείου και την ευθύνη της ασφαλούς φυλάξεώς τους. Επιφυλάσσομε δε να τα εκθέσω και πάλι, αν και όταν αυτό επαναλειτουργήσει όπως πριν…».

Στην τελευταία παράγραφο και αυτής   της επιστολής ανέφερα τα εξής  επακριβώς:

  Και επειδή θεωρώ αναγκαίο να ενημερωθούν οι συμπατριώτες μου διά τους λόγους που με ώθησαν σε αυτή την απόφαση, ώστε να μην κυκλοφορήσουν φήμες και λέει ο καθένας  «το μακρύ του και το κοντό του», παρακαλώ όπως δημοσιευθεί η επιστολή μου αυτή στην Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΝ ΣΕΛΛΑΙΩΝ», που είναι ενημερωτικό όργανο των μελών και των φίλων του Συλλόγου.-

 Δυστυχώς και αδικαιολογήτως και εκείνη η επιστολή δεν δημοσιεύθηκε. Φαίνεται πως κάποια μέλη της συντακτικής επιτροπής θεώρησαν πως ενδιαφέρει περισσότερο τους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσες η  ιστορία της μπύρας και της μπουγάτσας και η ζωή του Τσιτσάνη, από εκείνα που αφορούν την γενέτειρά μας, το χωριό μας.  

   Αλήθεια επίσης είναι το ότι ο κ. Κατσίβελας,αντιλαμβανόμενος την δυσχερή κατάσταση την οποία είχε επιτρέψει  να εξελιχθεί αλλά και , «την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος» και θεωρώντας αβέβαιη  την επανεκλογή του στις εκλογές του περασμένου Μαΐου, με κάλεσε εγγράφως να μου παραδώσει τα εκθέματά μου στις 18-4-2919. Το έγγραφο της προσκλήσεως με αριθ. πρωτ. 4998 και ημερομηνία 5-4-2019 κοινοποίησε και στον Σύλλογο. 

    Εν τούτοις μέλη του Διοικητικού του Συμβουλίου, προσποιούνται ακόμη και σήμερα πως δεν ξέρουν τίποτα από όλα αυτά που προηγήθηκαν. Κάνουν επίσης πως δεν ξέρουν και δεν λένε τίποτα, για   τα παλιά βιβλία μου που έχουν μουχλιάσει από την υγρασία και είναι για πέταμα για το παλιό ραδιόφωνο του οποίου καταστράφηκαν δύο από τα φιλντισένια πλήκτρα του και αποκολλήθηκε από την θέση της η πίσω πλευρά του από την υγρασία επίσης. Για τα  άλλα αντικείμενα που έχουν σκουριάσει, όπως το οδοντιατρικό εργαλείο  και η πριόνα του παππού μου, η ζυγαριά του πατέρα μου πού είχε στο μαγαζί του, όταν ζούσε,  για το λευκό νυφικό φόρεμα της μάνας μου με τις πολλές πιέτες  και  με τις χειροποίητες δαντέλες που κιτρίνισε από την κλεισούρα και την υγρασία σε τέσσερα σημεία, που προσπάθησα να καλύψω με μπλάνκο, αφού δεν έβγαιναν στο καθαριστήριο,  το κεντημένο στον αργαλειό σακούλι  της, με σχέδια, που το έφαγε ο σκόρος και το φωτογράφησα πριν το πετάξω στα σκουπίδια, γιά το καντράν του αλαβάστρινου τηλεφώνου που ήταν δώρο του κουμπάρου μου του Κουτρουμάνη όταν τον στεφάνωσα και που σκούριασε, για το  καμινέτο του καφέ, για τη φάκα, που επίσης σκούριασαν, για την ανέμη που διαλύθηκε σχεδόν τελείως και χρειάστηκε να την συναρμολογήσω από την αρχή, για το παλιό χειροπρίονο που έχουν αλλοιώσει ο σκόρος  και η σκουριά και για άλλα, που προσπαθώ να συντηρήσω και να τα συνεφέρω στην προηγούμενη κατάστασή τους. Και λέγω πως προσποιούνται, διότι ενώ έχουν δει τα ίδια ή  τις φωτογραφίες τους, δεν  μελετάνε τίποτε για όλα αυτά. Ξέρουν μόνο να λένε, να διαδίδουν και να κουτσομπολεύουν ότι «ο Βασιλόπουλος πήρε τα πράγματά του από το Μουσείο».

   Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί  σε μερικούς δεν αρέσει η αλήθεια. Γιατί  την φοβούνται; Τι άλλο έπρεπε να κάνω δηλαδή για να καταλάβουν και να κάνουν τα αυτονόητα; Να παραστήσω τον τρελό και να έλεγα δεν τα θέλω τώρα; Ότι μετάνιωσα για τις καταγγελίες που σας έκανα και τα εξώδικα που σας έστειλα; Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά που μου ζητούσαν κάποιοι κύριοι του Διοικητικού Συμβουλίου; Να περίμενα να αλλάξει η Δημοτική Αρχή; Και αν δεν άλλαζε τι θα γινόταν; Θα περίμενα άλλα τέσσερα χρόνια για να κάνουν αυτό που έπρεπε από την πρώτη κιόλας στιγμή; Για να  ρημάξουν και να καταστραφούν εντελώς τα εκθέματά μου και  τα εκθέματα των άλλων συμπατριωτών; Δεν τους αρκούσε η κατ’ επανάληψη, όχι μόνο προφορική αλλά και έγγραφη δήλωση και διαβεβαίωσή μου: Πάρτε τα κλειδιά εσείς, ανοίξτε το Μουσείο και εγώ εδώ είμαι για να τα επανεκθέσω; 

Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες

  Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι χάρις στην δική μου σθεναρή αντίδραση ματαιώθηκαν τα σχέδια της Δημοτικής Αρχής να οικειοποιηθεί τα εκθέματα με διάφορα γραφειοκρατικά και νομικά τερτίπια, με προφανή σκοπό να τα μεταφέρει στην Κυπαρισσία, όπου έχει ετοιμάσει κτίριο δίπλα από το κάστρο και  που το προορίζει για Λαογραφικό Μουσείο, αλλά δεν έχει αντικείμενα να εκθέσει. Όπως ματαίωσα την τελευταία στιγμή τη μεταφορά του ΚΕΠ στο Ραφτόπουλο και την μετατροπή της πλατείας σε «πάρκιν», χάριν προσωπικών συμφερόντων. Και μη μιλούν κάποιοι για συλλογή υπογραφών, που επιχειρήθηκε με καθυστέρηση μηνός και πλέον και που, πολλοί την αποδοκίμασαν.

   Είδα αυτές τις ημέρες ανοιχτά τα πατζούρια μερικών παραθύρων του Λαογραφικού Μουσείου και πολύ θα ήθελα να πληροφορηθώ σε ποια κατάσταση ευρίσκονται τα εκθέματα των άλλων συμπατριωτών, αλλά και όσα δικά μου άφησα εκεί, ως ο αργαλειός, η ξύλινη τσιπουριά, το σιδηρουργείο, με όλα τα παρελκόμενά του κ.α

 Εδώ  πρέπει να προσθέσω  ότι, λίγες μέρες μετά την παράδοση των εκθεμάτων μου, σε ιδιαίτερη συνάντηση που είχα με τον κ. Κατσίβελα στο γραφείο του μια Παρασκευή, του έκανα την εξής επακριβώς πρόταση την οποία, προς τιμή του, υιοθέτησε με μεγάλη ευχαρίστηση: Κύριε Δήμαρχε: Είμαστε από παλιά φίλοι, αλλά εξ αιτίας κάποιων  συνεργατών σας, αυτή η φιλία πήγε χαμένη. Επειδή και οι δύο είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, επειδή είμαστε άνθρωποι μορφωμένοι και κοινωνικοί, θα πρότεινα να ρίξουμε πίσω από τις πλάτες μας τα όποια παράπονα έχουμε ο ένας για τον άλλον και να ακούσουμε την φωνή της λογικής. Τι λέει λοιπόν η λογική και η πραγματικότητα; Λέει ότι όλα τα περιουσιακά στοιχεία που έχει ο Δήμος μας στην Τοπική Κοινότητα Σελλά, οφείλουν την ύπαρξή τους  στις θυσίες των μελών του Συλλόγου μας, που έχει κοινωνική προσφορά πενήντα και πλέον ετών. Του ανέφερα τα οικόπεδα στα οποία χτίστηκαν το τέως Δημοτικό Σχολείο, που σήμερα λειτουργεί ως έδρα του Κοινοτικού Γραφείου και το ΚΕΠ,  το κτίριο που στεγάζει το Περιφερειακό Αγροτικό Ιατρείο, που δωρίστηκαν από τον Σύλλογο στην τέως Κοινότητα. Επίσης το κτίριο των αποθηκών του Συνεταιρισμού, που δωρίστηκε στην Κοινότητα, για να διαμορφωθεί σε Λαογραφικό Μουσείο, το ισόγειο του  παλιού Κοινοτικού Γραφείου, που διαμορφώθηκε σε αίθουσα καφενείου, με δαπάνες του Συλλόγου και ορισμένων κατοίκων του Χωριού και την Παιδική Χαρά, που έγινε εξ ολοκλήρου και συντηρείται όλα αυτά τα χρόνια, με δαπάνες του Συλλόγου, τον οποίον Σύλλογο μάλιστα χαρακτήρισα  και ηρωικό. 

Όπως λοιπόν πήρατε με τον γνωστό τρόπο και χωρίς απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου τα κλειδιά του Μουσείου και του Πολιτιστικού Κέντρου, να τα επιστρέψετε χωρίς απόφαση, διότι δεν χρειάζεται. Συμφώνησε με ευχαρίστηση και μου είπε. Θα ειδοποιήσω τον Τάκη (εννοούσε τον Ντέντε) να τα φέρει εδώ την Δευτέρα. ΄Ελα να τα πάρεις. Χαιρετηθήκαμε εγκαρδίως και αποχώρησα. Ο Ντέντες τα παρέδωσε στο Αντιδήμαρχο Ιωάννη Μερκούρη εκείνη τη Δευτέρα. Τελικά του Μερκούρη, με τον οποίο  συναντηθήκαμε μετά από τηλεφωνική επικοινωνία, στην πλατεία της πόλεως ένα απόγευμα και μου είπε να πάω να τα πάρω την επόμενη ημέρα, του πρότεινα να παραδοθούν στον  Πρόεδρο του Συλλόγου,  ο οποίος αρνήθηκε όμως να τα παραλάβει τότε. Είχα επίσης εξασφαλίσει την δέσμευση  του τέως Δημάρχου για παραχώρηση της χρήσεως του κτιρίου, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση του Συλλόγου.

΄Οσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταλάβει ακόμη, πως είναι δυνατόν να αγαπάνε το Μουσείο περισσότερο από μένα  εκείνοι που δεν έχουν διαθέσει ούτε πεντάρα, και δεν έχουν εκθέσει σε αυτό ούτε μία καρφίτσα. Εκείνοι που έχουν στα σπίτια τους, χάλκινους τεντζερέδες, παλιούς μύλους του καφέ, χαβάνια και άλλα παραδοσιακά σκεύη και παλιά αντικείμενα και δεν τα πηγαίνουν εκεί. Εκείνοι που θέλουν να κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, που λέει η λαϊκή παροιμία. 

Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες

  Γνωρίζω πολύ καλά πως αν πει κάποιος μια αλήθεια κάμει δέκα εχθρούς. Παρά ταύτα δεν θα σταματήσω να μιλώ με αλήθειες και μάλιστα μεγαλοφώνως. Τις αρχές και τις αξίες, που σφυρηλατήθηκαν μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια που ζω, θα τις κρατήσω ζωντανές, όσο ο θεός θα μου επιτρέψει να βλέπω το φως του ήλιου.  Όλα αυτά μυ θυμίζουν την παροιμία «τον έμαθα να κολυμπά γυρεύει να με πνίξει».

  Λέγεται ότι ο καλλίτερος φίλος του κάθε ανθρώπου είναι η συνείδησή του. Και εγώ με τη δική μου τα έχω πολύ καλά.

  Σας ευχαριστώ για τον κόπο που κάνατε να με διαβάσετε. Σας αγαπώ όλους, ακόμη και εκείνους που  με έχουν πικράνει.

Κυπαρισσία  23/10/2019

Ιωάννης Ε. Βασιλόπουλος

Το Site Sella Messinias Blog News _Nemesis  (Περιοχή Τριπύλης Τριφυλίας Ν Μεσσηνίας) και ο Διαχειριστής του, δηλώνουν ότι δεν λαμβάνει θέση στα αναγραφόμενα , παρά μόνο αναδημοσιεύει την επιστολή που εστάλλει στο site απο τον  συμπατριώτη μας Ιωάννη Βασιλόπουλου, ακολουθώντας την βασική αρχή του ανεξάρτητου ιστότοπου της περιοχής Τριπύλης Τριφυλίας και ουδεμία ευθύνη φέρει για την ορθότητα και εγκυρότητα του περιεχομένου της.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΟ ΣΕΛΛΑ ( A' MEΡΟΣ _ΕΙΣΑΓΩΓΗ ) !

To Σελλά,  το όμορφο κεφαλοχώρι της περιοχής Τριπύλης στην ορεινή Τριφυλία, ανέδειξε τα τελευταία χρόνια μια ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία συμμετείχε και  στην γ΄ κατηγορία του πρωταθλήματος του Ν. Μεσσηνίας με εξαιρετικά όμορφη και δυναμική παρουσία. Οι ρίζες της και η ιστορία της έρχονται από τα παλιά.

Η δεκαετία του '80 ήταν η κορυφαία αναφορικά με το ποδόσφαιρο στο Σελλά, καθότι η "μπάλα" αποτελούσε την καθημερινή απογευματινή ενασχόληση του συνόλου της τότε νεολαίας στο χωριό. Για την ιστορία μέχρι και την εν λόγω δεκαετία,  το Σελλά αριθμούσε πάνω από  40 παιδιά και νέους μέχρι 20 ετών. Καθημερινά αργά το απόγευμα στον προαύλιο χώρο του σχολείου αλλά και μερικές φορές στον ακάλυπτο χώρο της αποθήκης λιπασμάτων (τωρινό Λαογραφικό Μουσείο), γινόταν ένας πραγματικός "χαλασμός" από το ποδόσφαιρο που παιζόταν μέχρι αργά τη νύχτα. 

Εμείς, θα παίζαμε με τις ώρες μπάλα και δεν θα γυρίζαμε στο σπίτι αν δε φώναζε η μάνα από το παράθυρο. Τα καλοκαίρια μετά τη μπάλα θυμάμαι πηγαίναμε σχεδόν όλοι στο καφενείο του Παπα "Μουσούλι" και καθόμασταν έξω κάτω από τη μουριά με τη σειρά πίνοντας coca cola, στην οποία ρίχναμε μέσα στο μπουκάλι φιστίκια...Τα αστεία και τα πειράγματα έδινα και έπαιρναν ενώ ο Παπα Παναγιώτης ερχόταν και μας πείραζε όλους καλόκαρδα, λέγοντας αστεία στον καθένα από εμάς ξεχωριστά αλλά και σε όλους μαζί πολλές φορές!

 Παίζαμε στο δρόμο, παίζαμε όπου μαζευόμασταν πάνω απο 4-5 άτομα, αλλά το γήπεδο μας ήταν ο προαύλιος χώρος του σχολείου με τσιμέντα ριγμένα για διάδρομο, στουρνάρι κάτω και πολλές  αιχμηρές γωνιές. Όταν ιδρώναμε δεν αλλάζαμε μπλούζα. Τη βγάζαμε, την αφήναμε στο χώμα και την ξαναβάζαμε μετά αδιαφορώντας για τα μικρόβια που έστηναν πάρτι πάνω της. Όταν διψούσαμε δεν είχαμε το ειδικά σχεδιασμένο παγουράκι για να πιούμε νερό. Πίναμε με το στόμα μας από τη βρύση στην άκρη του προαυλίου, η οποία ήταν εντελώς εκτεθειμένη και από την οποία ξεδιψούσαν επίσης οι περαστικοί αλλά και τα ... ζώα! Όταν χτυπούσαμε από το παιχνίδι δεν σήμανε γενικός συναγερμός. Αν δεν χρειαζόμασταν ράμματα,  τότε γινόμασταν καλά με λίγο ιώδιο, που γιάτρευε τα πάντα και την άλλη ημέρα δείχναμε με καμάρι το κόκκινο χρώμα πάνω στο σώμα μας.  Η μάνα μας το πιθανότερο είναι να φώναζε για το σκισμένο σορτσάκι και την επόμενη να πήγαινε να έβαζε εκείνο το θρυλικό (συνήθως καφέ ή μαύρο) οβάλ δερμάτινο μπάλωμα.

 
Δεν μας πτοούσε καμία καθημερινή ενασχόληση άσχετα με το πόσο κουρσεμένοι είμασταν από τις βαριές γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες. Προσωπικά θυμάμαι ότι είχα πάντοτε τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση για να ακούσω φωνές παιδιών και θόρυβο (τάμπα τουμπα όπως λέμε στο Σελλα),  από τα δυνατά σουτ στον τοίχο του σχολείου από όσο μακριά στα χωράφια και αν ήμουν και με τσάκιζε κρύος ιδρώτας να τελειώσω γρήγορα τη δουλειά που έπρεπε να κάνω για να προλάβω να παίξω, έστω και εάν έπιανε το σούρουπο. Είμαι βέβαιος ότι τα συναισθήματα αυτά ήταν ίδια σε όλα τα παιδιά εκείνη την εποχή, γιατί  η κάψα και η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο ήταν μεγάλη.

Την περίοδο του καλοκαιριού  το ποδόσφαιρο είχε την τιμητική του καθώς πολλά παιδιά μεγαλύτερα που είχαν φύγει από το χωριό επέστρεφαν είτε για διακοπές είτε από άδειες από τις δουλειές τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Στάθης Δημητρόπουλος, ο οποίος έδινε πάντα το τέμπο, καθώς όλοι μας περιμέναμε να εμφανιστεί  κάπου εκεί στις αρχές Αυγούστου στο Σελλά κάτι το οποίο πράγματι συνέβαινε και όλως περιέργως (ίσως το επιδίωκε κιόλας αυτό, σκέφτομαι τώρα) εμφανιζόταν στο χωριό  με το αυτοκίνητό του αργά το απόγευμα, όταν το προαύλιο του σχολείου ήταν γεμάτο από παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Μόλις τον βλέπαμε τότε όλοι αναφωνούσαμε "Ο Στάθης παιδιά !!!" και σταματούσαμε το ποδόσφαιρο για να τον υποδεχτούμε γεμάτοι χαρά. Ο Στάθης έκανε πάντα την πρώτη του στάση στο γήπεδο πάνω από το δρόμο και εν μέσω επιφωνημάτων έδινε το στίγμα για τα επόμενα παιχνίδια και για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες. Στη συνέχεια μας πέταγε μια καινούρια μπάλα, την οποία ήξερε ότι την περιμέναμε με λαχτάρα και ακολούθως πήγαινε σπίτι του να χαιρετήσει τους γονείς του και επέστρεφε πάλι στο γήπεδο για να παίξει μαζί μας.

Η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη καθώς ο ανταγωνισμός από τα μεταξύ μας ματς ήταν μεγάλος ιδιαίτερα στις περιόδους των γιορτών (Πάσχα και  Δεκαπενταύγουστο), οπότε και  πραγματοποιούσαμε αγώνες ντέρμπι μεταξύ νέων και παλαιμάχων με ιδιαίτερες προετοιμασίες και τιμές,  αλλά και κερκίδα πάνω στο δρόμο, το μισό χωριό. Τότε γίνονταν απονομές στους νικητές με κύπελα, τα οποία είχε προμηθευτεί το Στάθης Δημητρόπουλος και ανθοδέσμες, τις οποίες φτιάχναμε εμείς οι υπόλοιποι με λουλούδια από τους κήπους του χωριού.

Τόσο οι αθλητές όσο και οι παράγοντες που αφιέρωσαν χρόνο και χρήματα για να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια, αξίζουν συγχαρητήρια. Στην παρούσα χρονική στιγμή η ποδοσφαιρική ομάδα έχει σταματήσει τις συμμετοχές στα αθλητικά δρώμενα καθώς η πληθυσμιακή διάρθρωση του χωριού δεν καθιστά δυνατή την ανανέωση της ομάδας, αλλά και λόγω του ότι οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην προγενέστερη κατάσταση, εκλείπουν πλέον στην ανθρωπογραφία του Σελλά.

Για την ιστορία...     (Αρχή ήμισυ παντός. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος) 

Και πράγματι οι δύο παρακάτω εικονιζόμενοι στην φωτογραφία ο Βασίλης Αργυρόπουλος (του Γκογκονίκου), ο Στάθης Δημητρόπουλος (του Κλωνιώτη) καθώς και ο Γιώργος Σταθακόπουλος (Του Μακρή ), ήταν οι άνθρωποι που έκαναν το πρώτα σημαντικά βήματα για την ιδρυθεί η ομάδα από το Σελλά. Όλη την ιστορία θα την αναπτύξουμε σε μελλοντικές αναρτήσεις.

Σήμερα ανεβάζουμε  τη φωτογραφία  με τους δύο αρχικούς και βασικούς πρωταγωνιστείς    της πρώτης ομάδας στο Σελλά.
 

 Αριστερά με το κόκκινο σορτσάκι ο Βασίλειος Αργυρόπουλος (Διαχειριστής και Founder της υφιστάμενης σελίδας) με τον Σταθη Δημητρόπουλο.

 

Μεγάλη η ιστορία της ομάδας, αλλά και επίσης σημαντική για τα μεγέθη του Σελλά στην νεότερη ιστορία με την συμμετοχή της ομάδας στο τοπικό πρωτάθλημα Μεσσηνίας.

 Ποια είναι όμως η ιστορία της ομάδας......... ?
 Πως ξεκίνησε........?
 Ποιοι ήταν οι πρωτεργάτες της εν λόγω προσπάθειας ......?
 Πως ξεπήδησε η ιδέα της ομάδας....... ?
 Ποιος και πότε έκανε το πρώτο βήμα....... ?
Ποια ομάδα και πότε έκανε την πρώτη εμφάνισή της σε φιλικά παιχνίδια στηνΑθήνα  ?
Ποια η πορεία πριν την ίδρυση της ομάδας με συμμετοχές σε φιλικά παιχνίδια στην Αθήνα.......?
Ποια η πορεία και οι συμμετοχές της ομάδας στην  γ κατηγορία τοπικού πρωταθλήματος .........."

Η πρώτη ομάδα στο Σελλα

Διακρίνονται με την σειρά από αριστερά πάνω και προς τα δεξιά οι εξής παίχτες :
(στην παρένθεση τα παρατσούκλια του χωριού)

1.Αργυρόπουλος Βασίλειος  του Δημητρίου ( Μητσαργύρη)
( Δεξί χαφ. Πολύ καλό δεξί πόδι, οργανωτικός αλλά  πέραν των ποδιών έπαιζε και το χέρι και με  αγκωνές στο παιχνίδι του)

 
2.Ι Μανωλόπουλος του Αθανασίου ( Μπουρτσουκλής)
( Τερματοφύλακας. Το παιδί που αψηφούσε τον πόνο.... Δεν θυμάμαι ποτέ να είχε κλάψει από κανένα χτύπημα )

 
3.Παναγιώτης Αργυρόπουλος του Αθανασίου ( Ματσούκας)
( Κεντρικό χαφ . Οξυδέρκεια στο παιχνίδι του και οδοστρωτήρας στην κατεβασιά του)

 
4.Αγγελόπουλος Εμμανουήλ του Γεωργίου (του Αγγελόγιαννη)

( Κεντρικός αμυντικός . Οδοστρωτήρας....ή μπάλα ή παίχτης πέρναγε...και τα δυο εξαιρετικά δύσκολο....και έκανες το σταυρό σου εάν γλίτωνες ...)

 5.Αργυρόπουλος Βασίλειος του Νικολάου ( Γκογκονίκου) ( Διαχειριστής και founder  του υφιστάμενου ιστότοπου)
( Φορ: Δυνατό σουτ και ταχύτητα της αστραπής. Ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ και άνθρωπος που αγαπούσε με πάθος την μπάλα)

 
6.Δημητρόπολος Ευστάθιος του  Αθανασίου ( Κλωνιώτη)
( Κεντρικός παίχτης. Ο άνθρωπος της τεχνικής, της συνεργασίας και της στρατηγικής. Έπαιζε προσεχτικά άλλα έφευγε με πολλές κλωτσιές στα πόδια από εμάς και πάντα νευριασμένος από το άτσαλο και άγριο παιχνίδι, το οποίο ως μεγαλύτερος προσπαθούσε να μας το βελτιώσει. Ωστόσο δεν περνούσαν παρά μόνο μερικές ώρες για να τα ξεχάσει και να επανέλθει στο γήπεδο πάντα ένθερμος υποστηρικτικής της ομάδας και της μπάλας στο χωριό )

Και στην κάτω σειρά

 
7.Παναγόπουλος Κωνσταντινος του Δημητρίου ( Πλιας )
( Επιθετικός. Οι κεφαλιές του ήταν σκέτο φαρμάκι...Έκανε πάντα τα δικά του...αλλά ήταν μεγάλος παιχταράς)

 
8.Σταθακόπουλος Γεώργιος του Αναστασίου ( Μακρή)
( Παίχτης μπαλαντέρ για όλες τις θέσεις. Ακούραστος και δυναμικός. Οι αντοχές του ήταν οι μεγαλύτερες ολονών μας. Τρώγαμε τη σκόνη του! Ψυχάρα!!!)

 
9.Αδαμόπουλος Παναγιώτης του Νικολή ( της Μαριώς )
( Κεντρικός παίχτης. Τεχνίτης με συνεργατικό πνεύμα  αλλά το έριχνε στο χαβαλέ)

 
10. Παπαευθυμίου Χαράλαμπος του Παναγιώτη ( Μουσούλι)
( Κεντρικόεπιθετικός. Τεχνίτης αλλά πάντα και αυτός με τον χαβαλέ στο παιχνίδι)

 
11 Αργυρόπουλος Νικόλαος του Δημητρίου ( Μητσααργύρη)
( Κεντρικός παίχτης . Όταν αποφάσιζε να παίξει έπαιζε οργανωτικό παιχνίδι)

**** Φωτογραφίες απο το ιστορικό αρχείο του Στάθη Δημητρόπουλου 

 

Ο Διαχειριστής του Sella Messinia's Blog News- Nemesis 

Ιδιοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του  SELLA MESSINIAS BLOG NEWS NEMESIS - © 2017  Το περιεχόμενο του Blog αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Sella Messinias Blog News Nemeis . Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο, εικόνες, γραφικά) περιέχεται στο blog μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του Blog χωρίς προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση ή αναφορά της σελίδας.